de markt

Sinds de verhuizing vorig jaar en we zo dichtbij de stad wonen doe ik mijn wekelijkse boodschappen op de markt. Het was even omschakelen, want al sinds mensenheugenis doe ik de wekelijkse boodschappen op vrijdag. Maar er is geen markt op vrijdag in de stad. Dus ik moest kiezen. Dat wil zeggen, ik ben het gaan uitproberen om zaterdagochtend de boodschappen in huis te halen. En al heel snel beviel dat prima. Eerst alleen de groenten en het fruit, maar al snel ook de vleeswaren en de kaas. 

In het begin was het nog even zoeken naar de juiste kraam, maar daar was ik al snel uit. En inmiddels heb ik zo mijn vaste route. Starten bij de groenteman, door naar de vleesman, daarna langs de kaaskraam en als laatste koekjes en bloemen. Dan zit mijn trolley bommetjevol en loop ik weer lekker naar huis.

overstag

Nu dacht ik altijd dat je in de supermarkt voor allerlei import dingen terecht kon. Daar kun je het hele jaar door exotische spullen halen. Maar ineens zie ik in februari ergens bij een kraam aardbeien liggen. Wat een malligheid dacht ik nog. Het was overigens niet mij ’eigen’ groentekraam, dus mocht ik het oprecht maar gek vinden dat er in februari aardbeien op de markt te vinden zijn. Goed ik deelde dat thuis nog met mijn gezin en iedereen was het met me eens: geen aardbeien in februari. En voor mezelf had ik een soort afspraak gemaakt dat ik pas aardbeien koop als de R uit de maand is. Verschrikkelijk truttig en ouderwets, maar daar voel ik me in sommige gevallen heel prettig bij.

Maar dan vorige week. Bij mijn vertrouwde groentekraam: aardbeien! Het is april en die R zit nog prima in de maand. Afspraak is afspraak: geen aardbeien. De Koopman denkt daar vanzelfsprekend anders over want hij prijst die mooi rode grappige bolletjes met hun groene hoedje geweldig aan. Maar ineens hoor ik: ’Hollandse aardbeien’. Dat prikkelde mijn brein. Aardbeien van eigen bodem, dat was wel aanlokkelijk. Ja, ik snap ook wel dat deze nog uit de kassen komen, maar wel van ’eigen’ bodem. Ik kijk naar die bakjes, zie verschillende soorten bakjes en verschillende prijzen. Ik denk nog even over die R ergens in de maand en heel even nog over een gemaakte afspraak. Maar dan in een split second sta ik met drie dozen (op de markt gaat het altijd met grote hoeveelheden) heerlijke, rode kanjers in mijn handen. En ze glijden zo mijn trolley in, tjoepie.

Thuis biecht ik direct mijn aankoop op. En niemand die mij op mijn kop geeft dat ik me niet aan de afspraak heb gehouden. Allemaal blije koppies: aardbeien! Mijn latent aanwezig schuldgevoel ebde direct weg zonder een spoortje achter te laten. Tijdens het weekend worden de doosjes aardbeien te voorschijn gehaald om als toetje lekker te op te eten. En toen, na één lullige opmerking kwam alle schuldgevoel weer met volle bak terug. Mijn schoonzoon, die graag meehelpt in de keuken kijkt op het deksel en leest: ’Maroc’. ’O, deze komen uit Marokko!’ Ik gris dat doosje uit zijn handen en bekijk het deksel. Het staat er echt. Niks van Hollandse bodem! Ammehoela! De Marokkaanse hoela wel te verstaan! Met hangende schouders en allerlei verklaringen zoals, dat ik niet goed heb opgelet en per ongeluk de verkeerde doosjes heb gepakt en dat het echt niet de bedoeling was, hebben we samen de aardbeien schoongemaakt en de slagroom geklopt. 

met het vliegtuig

Toen de aardbeien goed en wel op tafel stonden vond ik het voor mezelf goed om nog even mijn excuses te maken voor de vergissing. Mijn ega, waar ik zielsveel van hou, maar die op bepaalde momenten de zaken nog net wat spannender kan maken zegt nog even langs zijn neus weg: ’Ja, uit Marokko, die zijn ook nog eens met het vliegtuig hier binnen gebracht.’ Toen was ik helemaal van mijn stukken . Wil ik mijn best doen om seizoens groente te eten. Want waarom moet alles maar kunnen en moeten we alles maar willen hebben? Je reinste flauwekul. 

En door met aandacht je boodschappen te doen kun je een flinke steen kunt bijdragen aan milieubewust leven. Want nu heb ik het over aardbeien – zomerkoninkjes worden ze genoemd! Die zijn dus voor in de zomermaanden.

Laten we met elkaar er eens meer bij stilstaan dat het heel leuk is dat de wereld zo klein is er dat alles zo bereikbaar is. Maar laten we niet overdrijven en die aardbeien nog even lekker laten liggen en gewoon wachten tot het van eigen bodem komt.

Leuk voor het milieu en ook nog eens veel lekkerder, want deze waren ook nog eens niet echt zoet.