Covid-19 en thuiszitten

14 mei 2020 Uit Door schrijvernij

Het geeft me een faalangst reactie 

Hoewel deze tijd van Covid-19 niet per se mijn eigen wereldje op zijn kop zet, geeft dat thuiszitten me toch een vorm van een faalangst reactie. Dat klinkt misschien gek. Want dat thuiswerken is heel normaal voor ons. Boodschappen doen we altijd al om het hoognodige. Ja oké, de bel gaat minder vaak. Afspraken zijn allemaal opgeschort tot onbepaalde tijd. En wat ik nu erg mis is de gemeenschap van kerk zijn. En wat ik ook begin te missen is de wekelijkse lunch in de stad. Maar over het algemeen gaat dat thuis zitten en me vermaken me best goed af. 

Voor later

En toch gebeurt er iets vreemds met me. Die Covid-19 en dat thuiszitten lijkt wel een soort verlamming van binnen te geven. Er komt niet zoveel zinnigs meer uit mijn pen of uit mijn handen. Terwijl mijn hoofd vol zit met ideeën. Maar steeds vaker plak ik daar het etiket ’voor later’ op.

Ik ben een training aan het schrijven voor snellezen. Voor dyslectici die in hun werk tegen het trage lezen oplopen. (voor later als er klanten daarvoor zijn) 

Ik ben een lezing aan het schrijven over conceptueel denken. Ik heb een lijstje met potentiële interessanten daarvoor. (later ga ik daar wel wat mee doen) 

De huiskamerworkshops bijbels mediteren staan ook nog steeds klaar voor de start en kunnen nog wat verfijnd worden. (kan ook prima even wachten)

O ja, en laatst lag ik wat te draaikonten in bed en na een half uur was ik er klaar mee. Toen had ik ineens een paar rondelen in mijn hoofd. Ik ben er maar uit gegaan en heb in mijn werkkamertje het licht aan gedaan, bril op en pen in de hand, en met een rotgang die rondelen er maar uitgegooid. (poëzie voor later om op mijn site bij creatief schrijven te plaatsen)

Keutelen

De hele tijd kom ik niet van dat gevoel af dat ik stroop ben. Ik doe niks. Ik keutel een beetje in huis. Ik stap af en toe op de fiets om een dingetje te doen. Ik puzzel wat met die trainingen. Ik ben super blij wanneer ik de draad te pakken heb. Ik zie het helemaal voor me als ik de juiste structuur te pakken heb. Ik word helemaal blij als ik met een roadmap de juiste route er naar toe vind. (Let wel, het merendeel zit in mijn hoofd en wat er uit mijn pen rolt is een mindmap. 

Maar zodra het erop aankomt om daadwerkelijk te schrijven is het bam! Niks.

Faalangst reactie

Ik heb het vermoeden dat ik last heb van een vorm van faalangst-reactie. Faalangst ken meerdere vormen. Je kunt een actieve vorm hebben en een passieve. En tussen die twee vormen afwisselen. Die Covid-19 met dat thuiszitten geeft me nu die passieve vorm. Wanneer ik toegeef aan faalangst gevoelens, dan raak ik in de ’uitstel modus’. Ik ga me op compleet andere dingen richten dat ik eigenlijk zou moeten doen. Bang om te komen waar ik eigenlijk naar toe wil. Bang om stappen te zetten en door te gaan. Twijfelen of ik wel op de juiste weg ben. Doe ik het wel goed? Heeft het nu wel zin? Wie zit er nu op mij te wachten? De hele wereld staat stil nu, dus waarom ik niet?

Het begint ’s morgens in bed al. Doordat de klok verzet is, gaat het opstaan nu net even wat moeilijker. Voorheen sprak ik mezelf even goed toe en ging dan alsnog uit bed. Ik kan er gewoon niet omheen, dat ik nu gedachten heb in de trant van ’wat maakt het uit, er is toch niks te doen.’ En dat ik om die reden dus niet mijn bed uit te branden ben. Zelfs de zon die de laatste dagen zijn best doet, heeft een andere invloed op me nu.

Stel jezelf vragen

En wat zeg ik dan tegen mijn cliënten als die met dit soort verhalen komen? Juist. Dan zeg ik wel eens: Schrijf eens op wat je allemaal wél doet en wat je allemaal van je plannen al op rit heb gezet. Vertel me eens hoe je plannen eruit zien. Wat heb je nu nodig om verder te komen? Wat is de volgende stap in het proces om tot je doel te komen?

Lieve mensen, dank jullie wel voor je aandacht. Het is me helder. Hierboven heb ik een mooi rijtje neergezet wat er in de maak is. Mijn plannen zijn glashelder: mensen met dyslexie helpen met hun belemmeringen in hun werk en/of studie door training en coaching.

Wat ik nu nodig heb is een dosis gezonde durf om daarmee verder te gaan. Spaanse peper wil ook wel helpen denk ik.  De volgende stap is de trainingen uitschrijven en verfijnen. Mijn avatar benaderen. Want dyslexie houdt niet op bij een virus die ons in de greep houdt.

En wat kun jij ermee?

Nee, die Covid-19 en dat thuiszitten zet niet per se mijn wereld op zijn kop, ikzelf moest even op mijn kop krijgen om aan geslingerd te worden.

En dat lukte. Ik ben klaar voor de start.

Ben je benieuwd naar die training snellezen voor mensen met dyslexie? 

Wil je wel eens weten voor wie dat is en wat jij er mee kunt?

Kijk dan verder op mijn website: www.deschrijvernij.nl 

Dyslexie is niet een defect, het is een andere manier van denken. 

O en wist je al dat dyslexie vaker samengaat met hooggevoeligheid? Net als AD(H)D en hoogbegaafdheid trouwens.

En nog eentje: dyslexie en faalangst gaan hand in hand…. Vertel mij wat!