De vrouw in het fluweel

Een schilderij

Een paar maanden geleden was er in het Rijksmuseum een tentoonstelling over vrouwen en hun status of iets dergelijks. In de nieuwsbrief die ik ontvang via mijn museumjaarkaart abonnement zat een foto van een schilderij. Een vrouw, prachtig gekleed maar met intens droevige ogen. Het beeld liet me niet los en er borrelde dit verhaal in me op:

De vrouw in het fluweel

De vrouw die me aankijkt van onder haar hoed laat me onverbloemd weten welke rijkdom zij bekleed. Haar jurk is gemaakt an het fijnste fluweel, de stof straalt je een warme toe, die jij zo broodnodig hebt. Zacht fluweel, zacht en warm. Ongemerkt voel je even met je handen aan je eigen armen en merkt het grote verschil met de ruwe wol waar jouw vest van gemaakt is.

De vrouw met de hoed, gehuld in het fluweel, staande op haar mooi gevormde voeten in design schoentjes van glanzend leer, gepoetst, precies passend. Ongewild gaat je hoofd omlaag en bekijk je je eigen schoenen die een maatje te groot zijn en stoffig en van hard, inmiddels gebarsten, leer.

Je ogen houden haar vast en glijden langs de fluwelen mouwen naar haar handen. Haar mooie, fijne handen, die alleen de fijnste stoffen hebben gevoeld. Onwillekeurig stop je je eigen handen, gebarsten van de kloven en met eelt bedekt dieper weg in je zaken. Je handen met gebroken en gerafelde nagels wil je liever niet aan de buitenwereld laten zien.

De vrouw blijft je aanstaren en jij haar. 

Dan vallen haar ogen je op. Je ziet een holle leegte, zonder vreugde. Je ziet een leegte met daarin de snijdende pijn van verdriet. Geslagen door het leven.

Je draait je even om en ziet jezelf in het raam weerspiegelen. En bemerkt dat je ogen volheid en liefde bevatten. wanneer je dat ziet ga je stralen. Jouw fluwelen jurk en hoed en schoentjes en gladde handen zitten daar, binnenin. In je ogen, in dat liefdevolle leven.

Vol medelijden kijk je weer naar de vrouw, naar de armoede van haar rijkdom.

Je loopt lichtvoetig verder op je gehavende schoenen met je kloverige 

handen in de zakken van je ruw wollen vest. 

Beseffende dat diep van binnen jouw rijkdom en niet in jouw armoe zit. 

Mrt 2018