Een zeer kort verhaal.
Een van mijn favoriete schrijfbelevenissen. Dit verhaal is ontstaan door een foto die mij raakte. Voor het schrijven had ik de timer op 7 minuten gezet: een 7-minute-storie.
In mijn lens
Haar ogen graven zich diep in mij. Ze kijke me ernstig aan. Haar mond strak maar niet verbeten. Krachtig zegt ze met haar blik dat ze er is. Ze mag er zijn. Ze wil leven.
Haar haar valt als een mooi gordijn rond haar hoofd en schouders. Ze is zich bewust van mij. Heel even zie ik een van haar schouders iets omhoog gaan.
De spiegel klapt één keer. ‘Klik’. De muur waar tegen ze leunt is haar steun en tegelijk haar grens. Heel langzaam lijkt haar mond te ontspannen, zonder dat haar blik iets van haar kracht verliest.
Ik merk dat ik smelt voor haar en zou haar willen vasthouden om nooit meer los te laten. Ik zou haar willen meenemen mijn wereld in. Maar vraag me vertwijfeld af of ik daar wel krachtig genoeg voor ben.
Ik schuif mijn camera op zij.
Ik laat haar achter in mijn gedachten. En neem haar mee in mijn hart.
Wil je nog een ander verhaal achter een beeld lezen? Ga dan naar De vrouw in het fluweel.