Ergens las ik (weer) over een schrijfwedstrijd met de opdracht het woord 'jungle' erin te verwerken. Ik heb er mijn eigen 7-minutes-strorie van gemaakt. Een dubbele opdracht dus eigenlijk: een verhaaltje in 7 minuten schrijven, met ’jungle’ erin verwerkt. Hieronder het resultaat. Tijdens het schrijven kwam een beeld in me op van een jonge vrouw die een grote stap neemt en haar hart volgt.
Haar rugzak staat, zorgvuldig ingepakt, schuin tegen de stoel tegenover haar. Het is rustig in de vertrek hal.
Ze kijkt vaker dan ze wenst op haar horloge.
Met het verstrijken van de tijd nemen ook haar gedachten toe in volume. De vragen waar geen antwoorden op te vinden zijn spoken als een kluwen lianen door de jungle van haar hoofd. Nog een kwartier dan zal de gate open gaan en kan ze boarden.
De gate open. Ze moet er even om glimlachen. Het opent niet alleen de gate in deze vertrekhal. Het geeft toegang tot een wereld waar ze al zo lang naar toe geleefd heeft.
Het besluit om te vertrekken geven zowel vlinders in haar buik als een vage nekpijn.
Ze gaat in volle overtuiging. Dat wel, tegelijk is ze realistisch genoeg om te beseffen dat haar nieuwe bestaan ook zijn jungle van strijd zal hebben.
Haar stadse bestaan, waarin ze een dagelijks gevecht leverde tussen de drukte en de rust, waarin de jungle van de klok en haar race daartegen de hoofdrol speelde, is over een paar uur voorgoed voorbij.
Het is zover. Ze gaat.
Met alleen een rugzak met spullen en een hoofd vol kennis mag ze nu eindelijk gaan.
Tot haar tanden toe bewapend met motivatie, medische kennis en passie voor de out-law gaat ze dan eindelijk naar ’haar’ project.
De jungle van rust, ruimte, menselijkheid en liefde wacht op haar.
De lampen boven de poortjes van de gate springen op groen.
Met een diepe zucht van verlangen pakte ze haar rugtas op en gaat ze in de rij staan.
Dit is haar sprong in het diepe. Met haar emoties slingerend aan de lianen, gaat ze ’haar’ kinderen tegemoet.