Er zijn van die verhalen die je maar niet klein kunt krijgen en die er toch gewoon zijn. Zoals een kat die doodleuk na anderhalf jaar pleithuizen te zijn geweest terugkomt alsof er niets is veranderd.
Bij deze.
Het verhaal van de kat die thuiskwam.
Onze kat Olivier
Het leven van onze kat begon in ons rijtjes huis. Het was een schattig mooi beestje. Ergens van een boerderij. Zijn moeder had van die mooie lange haren. Zijn vader was een half wilde kat geweest, zonder vaste woon- of verblijfplaats. Echt wilde katten bestaan niet meer in Nederland. Wel verwilderde katten. Je weet wel, van die exemplaren die het zelf wel uitzoeken en graag zo zelfstandig mogelijk door het leven gaan. Hier en daar hun ditje en datje links en rechts bij elkaar scharrelen. Gewoon elke dag doen waar ze zin in hebben en de schijn ophouden dat ze een heel zwaar leven hebben. Dat soort type kat. Als het mensen zijn, dan noemen we ze kwallenballen, zodra het katten zijn, zijn ze zielig, aandoenlijk en lief. Ik vind dat gewoon arrogant – zeker bij katten.
Zijn eerste stapjes in ons huis
Toen onze kat bij ons kwam wonen gaven we hem de naam Olivier. Een statige naam paste hem wel.
Olivier had het goed bij ons en hoorde echt bij ons bestaan. Het was al wel snel duidelijk dat het geen schootkatje was. En dat ’zijn eigen gang gaan’ wel hoorde bij zijn manier van leven. De genen van zijn vader zullen we maar zeggen.
Op de dag dat we verhuisden naar een woonboerderij verhuisde Olivier gewoon met ons mee. Zijn nieuwe adres gaf hem een prachtleven. Hij kon vogeltjes achterna zitten. En zo lui als hij was lag hij op een goeie dag bij het hol van een konijn, de jonge konijntjes op te wachten.
De details laten we voor nu maar liggen.
Gezeldschap
Op de boerderij kwamen ook kippen en pony’s. Allemaal geen punt voor Olivier. Totdat er een hond kwam. Dat was tegen het zere poezenbeen. Olivier verviel in dagelijks gechagrijn en was niet meer zo vriendelijk. Na enige tijd trok alles weer bij en had hij zijn draai gevonden in de nieuwe situatie. Er zijn zelf kiekjes dat ze samen op de bank liggen te maffen.
En zo gaat het leven van Olivier al zo’n twaalf, dertien jaar mee.
Anderhalf jaar geleden stond er een nieuwe verhuizing op de rol.
Inclusief hond, kat en kippen.
De verdwijning
In het nieuwe huis was het voor iedereen even zoeken naar zijn of haar plekje, maar dat was snel geregeld. De hond hier, de kat daar en af en toe samen op de bank. Het leek een warm stel zo samen.
Totdat Olivier na twee maanden de benen nam en verdween. Hij kwam niet meer thuis om te eten of te slapen. Ik zag hem niet meer in de tuin.
Hij was weg.
Op een goede dag kom ik mijn nieuwe buurvrouw tegen en na een kort praatje vraagt zij of wij een kat hebben. Ik leg uit dat dat in principe wel zo is, maar dat hij de benen heeft genomen. De buurvrouw weet te vertellen dat hij nieuwe adressen heeft gevonden in de straat achterons. Hij scharrelt bij haar en de buren daarnaast.
In de maanden die volgen zie ik Olivier nog wel eens op de stoep sjokken, het begint echt een ouwe baas te worden. Maar de liefde is over, volledig verdwenen. Hij kijkt me aan alsof ik een vreemde ben.
Zoete melk met brokken
Olivier is verhuisd zeggen we voor de gein. En we gaan leven met de nieuwe situatie. Een kat vangen en binnen houden is niet onze stijl. Hij heeft gekozen voor een ander thuis. Het voelt als verraad. Maar het aardje naar zijn vaartje zit kennelijk dieper dan we ons vermoedden.
Ruim een jaar later is er weer een kort praatje met de buurvrouw. We hebben allebei zo ons ding te doen en spreken elkaar niet vaak. Zij vertelt dat ook zij hem al maanden niet meer ziet. En we spreken allemaal onze vermoeden uit dat hij waarschijnlijk dood zal zijn. Een oude poes van 14 jaar. Het gaf me wel wat rust. Het is goed zo.
Totdat er op een goeie dag ik ineens een heel bekend miauwtje hoor!
Olivier! In mijn tuin!
Na anderhalf jaar terug op ons honk. Schoorvoetend komt hij in onze tuin. Met een langgerekte nek kijken of het wel veilig is. Hij heeft een vermoeden dat de hond er niet meer is (en dat vermoeden is juist – de hond is helaas niet meer bij ons. … Ander verhaal …). En als Olivier door heeft dat hij weer alleen heerser is en kan zijn dan zet hij het op een spinnen alsof zijn leven ervan afhangt. Hij gooit zijn hele liefdes-hebben-en-houwen erin.
Draaikonten, lief miauwen, langs je benen en langs de deurpost, de stoelpoten.
Alles krijgt weer zijn luchtje.
En ik?
Ik stap op mijn fiets en haal snel even melk en kattenbrokjes.
Tuurlijk!